Türk kültüründe ekmeğin apayrı bir yeri vardır. Ekmeği ister evde yapın, isterseniz dışarıdan hazır satın alın yiyin, ekmek soframızın, mutfağımızın olmazsa olmazıdır. Beslenmemizin temeldir. Ekmek bizim için o kadar önemlidir ki ekmek sözcüğü; “ekmek kavgası, ekmek parası, birini ekmeğinden etmek, ekmeğini elinden almak, ekmeğinden olmak, ekmeğine göz göz dikmek, ekmeğine mâni olmak , ekmeğini ayağıyla tepmek, ekmeğini taştan çıkarmak, ekmek arsalanın ağzında, ekmek elden su gölden” gibi deyimlerle dilimizde yerini alırken, duygu ve düşüncelerimize de tercüman olmuştur. Ekmek kutsaldır. Yemin ederken “ekmek, kuran çarpsın!” deriz. Birini ikna etmek için “ekmek hakkı” der, onu şahit tutarız. “Ekmek parası” der hayatın vaz geçilmezi olduğuna işaret ederiz. Sofra ekmeksiz kurulmaz. Kapıya gelen yoksul ekmeksiz gönderilmez. Ekmek asla çöpe atılmaz, belden aşağıda taşınmaz, ekmekle alay edilmez, hor görülemez; günahtır. Ekmek nimettir, ona karşı nankörlük etmek en büyük saygısızlıktır. Ekmeğe nankörlük edeni “ekmek çarpar”. Aynı ekmeği paylaşmak, bölüşmek dostluğa işaret eder. Dostluğun ve sadakatin timsalidir. Ekmek birleştirendir. Ekmek barıştırandır. Ekmek birine sunulabilecek en kıymetli ikramdır. Ekmek dağıtmak en büyük hayırdır. Doğanın, ölenin ardından ekmek dağıtmak âdettendir. Kazayı belayı defetmek, tutulan dileklerin kabul görmesi için ekmek dağıtılır. Yere düşen ekmek hemen alınır, öpülür başa konur. Yatakta ekmek yenmez, kirli alanda ekmek tutulmaz, ekmek kırıntısı üzerinde yatılırsa gece kötü rüyalar görüleceğine inanılır. Gelin baba evinden ayrılırken ekmek verilir. En pratik yiyecek ekmekle yapılan dürümlerdir. Gaziantepli; kaymaklı ekmek, küncülü ekmek, ekmek arası helva, Hönüsü üzüm, kavun karpuz yanında taze Antep pendiri sıcak ekmek yemeyi çok sever. Velhasıl biz ekmek yemeden karnımız doymaz!